Via een onvoorspelbaar levenspad ben ik beland waar ik nu ben. Een vrolijk kind, maar serieus en onzeker. Toekomstplannen die in het water vielen. Door ziekte een andere studie en daardoor een andere carrière. Het leven. Goede beslissingen en, achteraf bekeken, minder goede. Veel gelukkige jaren, maar ook meer problemen, verdriet en uitdagingen dan ik ooit kon vermoeden.
Geboren in Friesland, opgegroeid in Drenthe en in Groningen naar school geweest. Drieënveertig jaar heb ik in Noord-Nederland gewoond, geleerd en gewerkt. Daarna verhuisde ik samen met mijn dochter naar Utrecht, voor een nieuwe start. Naar een lieve man en nóg vijf kinderen om voor te zorgen.
Bij mijn laatste werkgever werkte ik ongeveer tien jaar als projectleider. Bij grote en kleine organisaties en bedrijven. Veel heb ik geleerd van het leiding geven en het samenwerken met verschillende mensen. Ik heb ervaren waarom mensen soms weerstand voelen en kritiek hebben. Of waarom ze zich gelaten en passief opstellen. Maar ook waarom mensen wél enthousiast meewerken, over waardering en over plezier in je werk hebben.
Dit is wie ik nu ben. Niet meer en niet minder. Ik voel de kracht van een sterke relatie. Ik ervaar de rust van het accepteren van een lijf dat niet altijd meewerkt. Ik durf nu onder ogen te zien wat ik altijd wegdrukte en weglachte. Er is ruimte van binnen.
Alles wat ik nu ben, zet ik in. Ik ben nieuwsgierig naar jouw verhaal. Zonder oordeel. Hoe ben jij op het punt gekomen waar je vandaag bent? Vertel me waar het wringt, welke vraag je hebt, waar je ruimte wilt maken. Je moet het zelf doen, maar ik denk mee. Ik help je stil te staan, te voelen en het antwoord te vinden. Zodat er ruimte komt voor rust.
Opleidingen: Leergang Coaching voor Professionals, 1-op-1-Coachtechnieken, Hbo Communicatiemanagement en vwo.
Vrije tijd: zingen, quizzen, fietsen en bestuurswerk
Interesses: Frysk, kastelen, fotograferen en geocaching
Karakter: sensitief, creatief, optimistisch en nuchter.
Rollen: moeder, echtgenote, oma en coach
Weer stap ik met tegenzin in de auto. Op weg naar een werkafspraak ergens in de regio. Ik ben moe, vertrek eigenlijk net te laat en mopper op mijn medeweggebruikers. Als ik aankom, zet ik automatisch mijn efficiënte, zakelijke gezicht op. Natuurlijk doe ik wat er van me verwacht wordt: overleggen, instructie geven, actielijsten afwerken. En veel klussen zijn best leuk om te doen. Maar het mooiste moment is een persoonlijk gesprekje met een medewerker die zomaar zijn hart bij mij lucht. Dat gaat bij een buitenstaander een stuk makkelijker. Ik luister en voel de verbinding. Even borrelt er van binnen energie.
Weer thuis gooi ik mijn tas op de keukentafel. Nog met m’n jas aan plof ik op een stoel. Ik slaak een diepe zucht. Nog zoveel te doen! Nog zoveel stress en lange avonden om dit project voor de deadline te kunnen afronden. En dit is nog maar één project. Mijn energie is als sneeuw voor de zon verdwenen.
Het broeit al lang. Ik twijfel steeds vaker. Wil ik nog langer zo doormodderen of ga ik nu de knoop doorhakken? Laat ik me leiden of neem ik nu zelf de leiding? Blijf ik zitten waar ik zit of sta ik op om te vertrekken?
En dan, op die dag, aan de keukentafel, neem ik eindelijk een besluit.
De eerste stap is een loopbaanonderzoek, al houd ik dat nog voor mezelf. Diep van binnen weet ik best welke kant ik op wil. Toch heeft mijn onzekere zelf kennelijk de bevestiging van een loopbaanadviseur nodig. En ja, hoor: “Jij moet mensen begeleiden, als leraar of als coach!” De uitkomst van de testen en gesprekken. Voor mij oud nieuws! Maar nu lees ik zwart-op-wit wat mijn talenten zijn. Het is het laatste zetje dat ik nodig heb …
Als kennismaking met het coach-vak volg ik een aantal workshops en de training ‘1-op-1-Coachtechnieken’. Ik vind het spannend, maar ook interessant. Hierna kan ik er niet meer onderuit: dit is wat ik wil! Ik meld me aan voor de ‘Leergang Coaching voor Professionals’. Het wordt een intensief en intrigerend jaar met een groep coaches die steeds hechter wordt. Een jaar vol confrontaties met mezelf en mijn patronen en belemmeringen. Maar vooral met mooie en leerzame coachgesprekken. Ik leer de wortels van mijn onzekerheid, faalangst en perfectionisme begrijpen. Het is confronterend, boeiend en helend.
Daarna volgt volledig onverwacht het meest intensieve en verdrietige jaar dat ik ooit heb beleefd. Een jaar van hoop en wanhoop, verdriet en afscheid. Maar ook van een nieuwe rol vol liefdevolle zorgen. Van afsluiten en opnieuw beginnen.
Met De OnrustWeg!
