Mijn verhaal
Weer stap ik met tegenzin in de auto. Op weg naar een werkafspraak ergens in de regio. Ik ben moe, vertrek eigenlijk net te laat en mopper op mijn medeweggebruikers. Als ik aankom, zet ik automatisch mijn efficiënte, zakelijke gezicht op. Natuurlijk doe ik wat er van me verwacht wordt: overleggen, instructie geven, actielijsten afwerken. En veel klussen zijn best leuk om te doen. Maar het mooiste moment is een persoonlijk gesprekje met een medewerker die zomaar zijn hart bij mij lucht. Dat gaat bij een buitenstaander een stuk makkelijker. Ik luister en voel de verbinding. Even borrelt er van binnen energie.
Weer thuis gooi ik mijn tas op de keukentafel. Nog met m’n jas aan plof ik op een stoel. Ik slaak een diepe zucht. Nog zoveel te doen! Nog zoveel stress en lange avonden om dit project voor de deadline te kunnen afronden. En dit is nog maar één project. Mijn energie is als sneeuw voor de zon verdwenen.
Het broeit al lang. Ik twijfel steeds vaker. Wil ik nog langer zo doormodderen of ga ik nu de knoop doorhakken? Laat ik me leiden of neem ik nu zelf de leiding? Blijf ik zitten waar ik zit of sta ik op om te vertrekken?
En dan, op die dag, aan de keukentafel, neem ik eindelijk een besluit.
De eerste stap is een loopbaanonderzoek, al houd ik dat nog voor mezelf. Diep van binnen weet ik best welke kant ik op wil. Toch heeft mijn onzekere zelf kennelijk de bevestiging van een loopbaanadviseur nodig. En ja, hoor: “Jij moet mensen begeleiden, als leraar of als coach!” De uitkomst van de testen en gesprekken. Voor mij oud nieuws! Maar nu lees ik zwart-op-wit wat mijn talenten zijn. Het is het laatste zetje dat ik nodig heb …
Als kennismaking met het coach-vak volg ik een aantal workshops en de training ‘1-op-1-Coachtechnieken’. Ik vind het spannend, maar ook interessant. Hierna kan ik er niet meer onderuit: dit is wat ik wil! Ik meld me aan voor de ‘Leergang Coaching voor Professionals’. Het wordt een intensief en intrigerend jaar met een groep coaches die steeds hechter wordt. Een jaar vol confrontaties met mezelf en mijn patronen en belemmeringen. Maar vooral met mooie en leerzame coachgesprekken. Ik leer de wortels van mijn onzekerheid, faalangst en perfectionisme begrijpen. Het is confronterend, boeiend en helend.
Daarna volgt volledig onverwacht het meest intensieve en verdrietige jaar dat ik ooit heb beleefd. Een jaar van hoop en wanhoop, verdriet en afscheid. Maar ook van een nieuwe rol vol liefdevolle zorgen. Van afsluiten en opnieuw beginnen.
Met De OnrustWeg!